maandag ochtend 06-03-2005
Na een reis van 18 uur werd ik door een lijnbusje in New Haven achtergelaten op een parkeerterrein. Daar waren (gelukkig?) ook nog 2 ongure taxis, een was kapot en die persoon wist bovendien niet waar mijn logeeradres was (Alston Avenue, nee, nooit van gehoord, is het wel in New Haven?) en in de andere taxi lag de chauffeur te pitten. Maar door bemiddeling van de buschauffeur wilde hij me wel wegbrengen, ook al had hij gehoopt dat hij een vrije avond zou hebben (waarom ga je dan niet op de bank voor de tv liggen pitten, ipv in een taxi op een uitgestorven parkeerplaats?). Deze knappe meneer was in staat om tegelijkertijd een laptop en zijn auto te bedienen en enige tijd later was ik op mijn adres. Het duurde even voordat mijn gastvrouw (ze heet Margaret, maar ze wil Peggy genoemd worden) opendeed, maar dat had misschien iets te maken met het feit dat ze 86 jaar oud is, slecht ter been is en een enorme bochel heeft. Na een preek over hoe onveilig het kan zijn om alleen door het park (waar deze straat aan grenst) te gaan lopen ben ik om 22.00 maar gaan slapenl. Inmiddels is het 8 uur later, 6.00 's ochtends en ben ik klaarwakker. Dus het is tijd voor een verslagje. Omdat ik niet echt inspiratie heb om een mooi verhaaltje te schrijven, zal ik enkele memorabele momenten van mijn reis beschrijven.
Ik word altijd helemaal zenuwachtig van dat uitgebreide veiligheidsgebeuren voor een reis naar Amerika. De ellende begon al in Nederland omdat ik een laptop meenam die niet van mijzelf was. Wie heeft 'm dan voor jou gebruikt? Weet ik veel, het is een laptop van de afdeling die alle collega's kunnen gebruiken. En wie beheert hem dan? Ja, Ans X (Maar ja, wat zegt jou dat?) En waarom neem je 'm dan mee? Omdat ik 'm nodig heb. (Dit was blijkbaar het goede antwoord, want toen mocht ik toch door). Later bij de douane in Amerika werd me gevraagd wat ik kwam doen. De antwoorden die ik Nederland gaf, voldeden hier niet. Op commanderende toon werd me duidelijk gemaakt dat er meer details nodig waren en moest ik correspondentie e.d. overleggen. Ook al deed de betreffende meneer heel streng en onaardig, ik mocht toch door, en nu ben ik hier en kan me niet zoveel meer gemaakt worden!
Het is heel stom, maar ik heb er toch wel moeite mee om me hier verstaanbaar te maken, vooral over de telefoon. Maar ook in het gewone leven. Mijn accent is blijkbaar net iets afwijkend waardoor mensen je niet goed verstaan. Gelukkig is mijn begeleidster, Dana Small, die ik ging bellen dat ik veilig aangekomen was, wel heel goed te verstaan over de telefoon en zij leek mij ook prima te begrijpen.
Ik zat in de binnenlandse vlucht van Atlanta naar Hartford in het vliegtuig naast Terry, een oud-politieagent. We kletsten een beetje over wat ik ging doen en dat ik nog van plan was een weekendje naar New York te gaan. Dat vond hij overduidelijk geen goed idee, en hij vertelde zelf nooit zonder gun naar New York te gaan.
Al die waarschuwingen over veiligheid geven me maar een naar gevoel, want ik wil helemaal niet dagelijks afhankelijk zijn van een bus en de hele dag binnen zitten. Ik wil een flink eind kunnen hardlopen en niet om hoeven te kijken of ik achterna gezeten word door moordenaars en verkrachters. En ik wil gewoon alleen naar New York kunnen en daar de toerist uithangen. Nou ja, ik ga gewoon rustig mezelf orienteren en niet alleen dit soort dingen aan oude knarren vragen, misschien valt het hier en daar nog wel mee allemaal.
Mijn kamer hier is overigens comfortabel, maar uitzonderlijk tuttig. Er staan allemaal witte rieten meubeltjes en kussentjes met roze bloemetjes en tweeduizend porceleinen beeldjes. Het huis is vrij groot, maar ook weer niet groot genoeg voor een voor- en een achtertrap. Op de achtertrap die in de keuken uitkomt staan dan ook allerlei vazen en prulletjes.
Nu ga ik me zo maar voorbereiden op mijn afspraak om 10.00 met Dana Small. Ik ben heel benieuwd naar de komende dag. Inhoudelijk, maar ook hoe het verder zal verlopen met mijn dag. Vooral de hoofdvraag van mijn bestaan houdt me ook hier weer bezig: waar ga ik wat eten?
Voor degenen die me nog weg wilden brengen naar Schiphol: weet je wel hoe vroeg dat was (?!?) Heel vroeg. Maar daarnaast wilde ik het allemaal luchtig houden en met Jochem net doen alsof ik een weekje op vakantie ga. Dat lukte bijna. Ik was er wel een beetje verdrietig van, maar we overleven het wel.
Ik word altijd helemaal zenuwachtig van dat uitgebreide veiligheidsgebeuren voor een reis naar Amerika. De ellende begon al in Nederland omdat ik een laptop meenam die niet van mijzelf was. Wie heeft 'm dan voor jou gebruikt? Weet ik veel, het is een laptop van de afdeling die alle collega's kunnen gebruiken. En wie beheert hem dan? Ja, Ans X (Maar ja, wat zegt jou dat?) En waarom neem je 'm dan mee? Omdat ik 'm nodig heb. (Dit was blijkbaar het goede antwoord, want toen mocht ik toch door). Later bij de douane in Amerika werd me gevraagd wat ik kwam doen. De antwoorden die ik Nederland gaf, voldeden hier niet. Op commanderende toon werd me duidelijk gemaakt dat er meer details nodig waren en moest ik correspondentie e.d. overleggen. Ook al deed de betreffende meneer heel streng en onaardig, ik mocht toch door, en nu ben ik hier en kan me niet zoveel meer gemaakt worden!
Het is heel stom, maar ik heb er toch wel moeite mee om me hier verstaanbaar te maken, vooral over de telefoon. Maar ook in het gewone leven. Mijn accent is blijkbaar net iets afwijkend waardoor mensen je niet goed verstaan. Gelukkig is mijn begeleidster, Dana Small, die ik ging bellen dat ik veilig aangekomen was, wel heel goed te verstaan over de telefoon en zij leek mij ook prima te begrijpen.
Ik zat in de binnenlandse vlucht van Atlanta naar Hartford in het vliegtuig naast Terry, een oud-politieagent. We kletsten een beetje over wat ik ging doen en dat ik nog van plan was een weekendje naar New York te gaan. Dat vond hij overduidelijk geen goed idee, en hij vertelde zelf nooit zonder gun naar New York te gaan.
Al die waarschuwingen over veiligheid geven me maar een naar gevoel, want ik wil helemaal niet dagelijks afhankelijk zijn van een bus en de hele dag binnen zitten. Ik wil een flink eind kunnen hardlopen en niet om hoeven te kijken of ik achterna gezeten word door moordenaars en verkrachters. En ik wil gewoon alleen naar New York kunnen en daar de toerist uithangen. Nou ja, ik ga gewoon rustig mezelf orienteren en niet alleen dit soort dingen aan oude knarren vragen, misschien valt het hier en daar nog wel mee allemaal.
Mijn kamer hier is overigens comfortabel, maar uitzonderlijk tuttig. Er staan allemaal witte rieten meubeltjes en kussentjes met roze bloemetjes en tweeduizend porceleinen beeldjes. Het huis is vrij groot, maar ook weer niet groot genoeg voor een voor- en een achtertrap. Op de achtertrap die in de keuken uitkomt staan dan ook allerlei vazen en prulletjes.
Nu ga ik me zo maar voorbereiden op mijn afspraak om 10.00 met Dana Small. Ik ben heel benieuwd naar de komende dag. Inhoudelijk, maar ook hoe het verder zal verlopen met mijn dag. Vooral de hoofdvraag van mijn bestaan houdt me ook hier weer bezig: waar ga ik wat eten?
Voor degenen die me nog weg wilden brengen naar Schiphol: weet je wel hoe vroeg dat was (?!?) Heel vroeg. Maar daarnaast wilde ik het allemaal luchtig houden en met Jochem net doen alsof ik een weekje op vakantie ga. Dat lukte bijna. Ik was er wel een beetje verdrietig van, maar we overleven het wel.
posted by Marga @ 6:34 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home