Na de eerste werkdag 06-03-2005
Het is nu maandagavond en ik heb een mooie dag achter de rug.
Voor de nuance, en omdat ik toch niets positief kan zien zonder er een negatief aspect aan te zien en andersom, zal ik nu een aantal indrukken bespreken.
Ik kan niet naar mijn werk lopen, zoals ik gehoopt had, omdat er op de route naar mijn werk een aantal blokken zijn waar je je echt niet veilig te voet kan bewegen. Gelukkig is het nog een heel eind lopen van en naar de bushalte.
Er is hier in deze stad weinig te beleven, maar dat betekent dat ik zonder veel afleiding lekker 6 weken kan workaholiccen.
Ik krijg nog niet zoveel mee van de issues die spelen in het onderzoek, maar ik heb al een half aanbod op een postdoc-positie (als subsidie toegewezen wordt) en heb al wat welkome suggesties kunnen doen. Hoe intellectueel bevredigend.
Ik heb vriendjes gemaakt met de buren (ook een guesthouse met wat langere termijn gasten), maar ik moet maar even niet een druk sociaal leven krijgen.
Ik had bedacht dat ik hier in de USA wel even wat kilootjes ging verliezen, maar helaas staan er buiten het lab om de hoek tussen de middag allemaal kraampjes, een mexicaan, een thai, een indier, een chinees, en allemaal lekker. Dus ik ga maar 's avonds een broodje eten en dan met de lunch smullen.
Het valt met de werkcultuur toch nog wel redelijk mee. De collega's van het lab werken zo ongeveer van 8.30 tot 17.30. Dat hou ik wel vol. De dag was zo om, terwijl ik nog wel wat van het centrum wilde verkennen. Dat komt dit weekend wel.
Ik heb vernomen dat het met de trein slecht 14 dollar kost om in New York te komen en dat je daar in 1.40 uur bent! Ik moet maar snel contact opnemen met Jochem's aardige familie aldaar.
Mijn gastvrouw is zeer vriendelijk. Helaas is alles wat ze me serveert aan de oude kant. Ik krijg veel hardgeworden zacht en zachtgeworden hard, zoals: zachte koekjes, oud brood, boter met uitgedroogde stukken en gekke korrels... :S Ze houdt er ook nogal van om mij haar levensverhaal te vertellen en ze heeft veel meegemaakt, dus als ik niet uitkijk kletst ze al mijn vrije tijd vol.
De laatste bus naar mijn guesthouse gaat om 18.30. Hier kan ik werkelijk niets positiefs aan ontdekken. Bah!
Voor de nuance, en omdat ik toch niets positief kan zien zonder er een negatief aspect aan te zien en andersom, zal ik nu een aantal indrukken bespreken.
Ik kan niet naar mijn werk lopen, zoals ik gehoopt had, omdat er op de route naar mijn werk een aantal blokken zijn waar je je echt niet veilig te voet kan bewegen. Gelukkig is het nog een heel eind lopen van en naar de bushalte.
Er is hier in deze stad weinig te beleven, maar dat betekent dat ik zonder veel afleiding lekker 6 weken kan workaholiccen.
Ik krijg nog niet zoveel mee van de issues die spelen in het onderzoek, maar ik heb al een half aanbod op een postdoc-positie (als subsidie toegewezen wordt) en heb al wat welkome suggesties kunnen doen. Hoe intellectueel bevredigend.
Ik heb vriendjes gemaakt met de buren (ook een guesthouse met wat langere termijn gasten), maar ik moet maar even niet een druk sociaal leven krijgen.
Ik had bedacht dat ik hier in de USA wel even wat kilootjes ging verliezen, maar helaas staan er buiten het lab om de hoek tussen de middag allemaal kraampjes, een mexicaan, een thai, een indier, een chinees, en allemaal lekker. Dus ik ga maar 's avonds een broodje eten en dan met de lunch smullen.
Het valt met de werkcultuur toch nog wel redelijk mee. De collega's van het lab werken zo ongeveer van 8.30 tot 17.30. Dat hou ik wel vol. De dag was zo om, terwijl ik nog wel wat van het centrum wilde verkennen. Dat komt dit weekend wel.
Ik heb vernomen dat het met de trein slecht 14 dollar kost om in New York te komen en dat je daar in 1.40 uur bent! Ik moet maar snel contact opnemen met Jochem's aardige familie aldaar.
Mijn gastvrouw is zeer vriendelijk. Helaas is alles wat ze me serveert aan de oude kant. Ik krijg veel hardgeworden zacht en zachtgeworden hard, zoals: zachte koekjes, oud brood, boter met uitgedroogde stukken en gekke korrels... :S Ze houdt er ook nogal van om mij haar levensverhaal te vertellen en ze heeft veel meegemaakt, dus als ik niet uitkijk kletst ze al mijn vrije tijd vol.
De laatste bus naar mijn guesthouse gaat om 18.30. Hier kan ik werkelijk niets positiefs aan ontdekken. Bah!
posted by Marga @ 6:37 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home