Gemengde gevoelens

Ooit woonde ik in Lunetten. Na een lange nacht Biton kom ik 's ochtends thuis. Ik open de deur naar het portaal, maar zie uit mijn ooghoek iets vreemd aan de muur naast de deur hangen. Ik draai mijn hoofd, en zie een rare slijmerige spiraal hangen, maar kan onmogelijk identificeren wat het precies is. Ik zak door mijn knieen, en ga op mijn hurken zitten zodat ik mij op ooghoogte van het vreemde voorwerp bevind. Mijn hart slaat een slag over en begint vervolgens sneller dan daarnet te kloppen. Het is een naaktslak...

Lang geleden, vermoedelijk zo rond mijn achtste, hadden wij thuis in Odijk een biels in de tuin liggen, zo'n zware zwarte balk. Gedurende bepaalde jaargetijden kwamen daar dan grote dikke naaktslakken onder vandaan gekropen. Mijn ouders beschouwden deze slakken als ongedierte en er werd op een gegeven moment speciaal gif aangeschaft om ze te bestrijden. Op een ochtend zaten mijn moeder, zusje en ik rustig te ontbijten, tot één van ons ontdekt dat er vreemde bruine stokjes op de tegels in de achtertuin staan. Mijn moeder gaat buiten kijken. Ze bukt zich, begint te kokhalzen, loopt de schuur in en komt terug met een stapel bloempotten die ze één voor één omgekeerd op de stokjes zet. "Mam, wat was dat?" "Dat waren de naaktslakken, je vader had gisteravond gif gestrooid".

Naaktslakken hebben hun uiterlijk niet mee. Als je weleens per ongeluk er één vastgegrepen hebt, dan weet je ook dat de onaangename visuele ervaring overtroffen wordt door de tactiele confrontatie ermee; koud, nat en slijmerig. Te hard om op de onschuldige huisjesslak te lijken, en precies zo zacht dat je je móet voorstellen hoe makkelijk je 'm kapot zou kunnen knijpen.

En dat staat dan 's nachts stuiptrekkend rechtop in de tuin... Brrrr.....

De aanblik van een naaktslak geeft nog altijd een schrikreactie in een onverwachte confrontatie en een koude rilling als ik weet dat de aanblik komen gaat.

Het is een naaktslak... Ik deins terug, maar kan mijn blik er niet vanaf trekken. Het zijn twee naaktslakken... De spiraal beweegt lichtjes, draait zachtjes rond. De naaktslakken hebben niet de hard oranjebruine kleur die je vaak ziet, maar een ijlere blauwgrijze kleur. Ze zijn in elkaar verstrengeld en vormen gezamelijk een spiraal die klein begint en een steeds grotere diameter krijgt. Ze hangen daar samen zwaar aan een onwaarschijnlijk dun slijmdraadje aan een bakstenen muur te bewegen. De randen aan de basis van het lijf, waarmee ze zich normaal gesproken voortbewegen op de grond, zijn nu aan elkaar vastgezogen. Helemaal onderaan de slakken verschijnt een ijle structuur van gewaaierde glimmende slijmvliezen, die zachtjes pulserend langs elkaar wrijven. Een schuimig dik slijm onstaat en blijft hangen aan het onderste punt van het geheel.

Walgelijk mooi.