Met mijn zusje ga ik regelmatig een eind hardlopen. Daarbij steken we dan eerst de Kardinaal de Jongweg over, want in Overvecht en Tuindorp kun je lekker vlak lopen zonder al te veel stoplichten tegen te komen.
Laatst waren we net klaar met ons rondje en staken de Kardinaal de Jongweg over bij de stoplichten bij de van Lieflandlaan. Toen we juist aan de overkant liepen werden we aangesproken door een gehaaste hijgende jongen met een grote kat in zijn armen. Hij vroeg ons of we zijn kat wilden vasthouden, een klein eindje maar, want hij moest met de bus en was bang dat zijn kat hem achterna zou komen als hij de weg overstak.
Mijn zus en ik keken elkaar aan, maar een kans om een antwoord te geven kregen we niet. De jongen duwde de kat gewoon in mijn zusjes armen. "Ja, maar nee, want hij is heel wild" zei ze nog tussen de wild maaiende klauwen door.
Maar de jongen rende al weg en daar stond ze dan met die kat, die overigens zodra de jongen uit het zicht was kalmeerde. We liepen een eindje en toen waren we op de kruising waar ik de trap op ga naar mijn huis, en waar zij nog 30 meter naar rechts moet lopen naar haar huis. We zetten de kat neer en haalden opgelucht adem dat hij niet terugrende en zich voor het drukke verkeer wierp.
Onze wegen scheidden zich... dachten wij, maar daar dacht de betreffende kat anders over.
Opeens zag ik het probleem van de jongen. Dit was duidelijk een hond in een kattenlijf, compleet op mensen gericht en slaafs volgend, mogelijk zelfs met gevaar voor eigen leven. Ik begon me ook te realiseren dat we misschien wel het slachtoffer waren geworden van een alternatief voor de boom in het bos, waar zielige huisdieren aan het begin van de zomervakantie aan vastgebonden achtergelaten worden.
Bij mijn voordeur liep de kat nog steeds achter me aan. Ik probeerde eng te doen en 'm weg te jagen ("kssst", springen, schijnaanval), maar het hielp allemaal niets.
Er was nog maar 1 oplossing.
Ik ging naar binnen, plukte Spike van de bank waar hij lag te slapen (wat geen ongevaarlijke klus is) en duwde 'm naar buiten door het kattenluik.
Gelukkig was zijn imposante verschijning genoeg en de dump-kat ging er snel vandoor. Stoere Spike, de schrik van alle buurtkatten!
Ik hoop overigens van harte dat de kat zijn huis/baasje later die avond weer teruggevonden heeft.
Laatst waren we net klaar met ons rondje en staken de Kardinaal de Jongweg over bij de stoplichten bij de van Lieflandlaan. Toen we juist aan de overkant liepen werden we aangesproken door een gehaaste hijgende jongen met een grote kat in zijn armen. Hij vroeg ons of we zijn kat wilden vasthouden, een klein eindje maar, want hij moest met de bus en was bang dat zijn kat hem achterna zou komen als hij de weg overstak.
Mijn zus en ik keken elkaar aan, maar een kans om een antwoord te geven kregen we niet. De jongen duwde de kat gewoon in mijn zusjes armen. "Ja, maar nee, want hij is heel wild" zei ze nog tussen de wild maaiende klauwen door.
Maar de jongen rende al weg en daar stond ze dan met die kat, die overigens zodra de jongen uit het zicht was kalmeerde. We liepen een eindje en toen waren we op de kruising waar ik de trap op ga naar mijn huis, en waar zij nog 30 meter naar rechts moet lopen naar haar huis. We zetten de kat neer en haalden opgelucht adem dat hij niet terugrende en zich voor het drukke verkeer wierp.
Onze wegen scheidden zich... dachten wij, maar daar dacht de betreffende kat anders over.
Opeens zag ik het probleem van de jongen. Dit was duidelijk een hond in een kattenlijf, compleet op mensen gericht en slaafs volgend, mogelijk zelfs met gevaar voor eigen leven. Ik begon me ook te realiseren dat we misschien wel het slachtoffer waren geworden van een alternatief voor de boom in het bos, waar zielige huisdieren aan het begin van de zomervakantie aan vastgebonden achtergelaten worden.
Bij mijn voordeur liep de kat nog steeds achter me aan. Ik probeerde eng te doen en 'm weg te jagen ("kssst", springen, schijnaanval), maar het hielp allemaal niets.
Er was nog maar 1 oplossing.
Ik ging naar binnen, plukte Spike van de bank waar hij lag te slapen (wat geen ongevaarlijke klus is) en duwde 'm naar buiten door het kattenluik.
Gelukkig was zijn imposante verschijning genoeg en de dump-kat ging er snel vandoor. Stoere Spike, de schrik van alle buurtkatten!
Ik hoop overigens van harte dat de kat zijn huis/baasje later die avond weer teruggevonden heeft.
posted by Marga @ 3:33 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home