Voor alles is een eerste keer.
Vandaag was mijn eerste keer pedicure/manicure.
Het was een grote aaneenreiging van genante momenten en blunders.
Het zit namelijk zo...
In de nail-salon is het eerste wat je tegenkomt een soort droogtafel. Dat is een soort kast met verschillende planken en op de onderste plank zet je je pas-gelakte voeten en op de bovenste leg je je vers-geverfde handen. In de planken zitten blazers en zo drogen je nagels wat sneller. De vorm van die droogtafel is echter dusdanig dat het net een balie is en gecombineerd met de plaatsing van het geval deduceerde ik dat het meisje dat erachter zat de kassadame was.
Mijn collega en ik stonden naar de honderden verschillende kleuren lak te kijken en ik was overweldigd door het aanbod. Ik had echt geen idee wat ik moest kiezen, dus ik zei nadrukkelijk "Kunnen we geen advies krijgen", terwijl ik het meisje aan de droog tafel aankeek. Ze had om te beginnnen al een stuurse uitdrukking op haar gezicht, en die veranderde niet.
Nu ja, mijn collega hielp me met kiezen maar ondertussen zat een man achterin de zaak bij de voetbaden maar te roepen dat hij klaar was. Dat zal natuurlijk best, maar wij nog niet. Een andere klant begon ons ook aan te sporen. "Ik denk dat hij klaar is voor jullie". Ik draaide ondertussen met mijn ogen naar het droogtafel-meisje en zei tegen haar dat wij nog niet klaar waren.
Uiteindelijk belandden we in de stoelen bij de voetbaden.
Het is me nog steeds niet duidelijk of mijn pedicurist geen Engels sprak, of dat dit normaal is in dit vak, maar hij maakte mij op bijzondere wijze duidelijk wat hij wilde.
Met een kort klapje op mijn ene been maakte hij duidelijk dat hij klaar was met de voet aan dat been en dat mijn andere voet naar voren moest komen.
Ik leerde dit op trial-and-error basis. Of eigenlijk was het meer instrumentele conditionering.
De eerste keer dat ik dat klapje kreeg deed ik maar wat. Beide voeten omhoog, ene voet naar voren, andere voet omhoog, etc. Als het fout was kreeg ik een afkeurende "Hm" te horen.
Ik moet zeggen dat ik me net een paard voelde. Maar wel een slim paard, want na 5 minuten wist ik precies wat hij met zijn verschillende klapjes bedoelde en wisselde ik mijn benen als een volleerd circuspaard. Allee hoep!
Ik eindigde aan de droogtafel en toen begon me te dagen dat dat meisje (ze was ondertussen al lang weg) geen kassameisje was, maar een andere klant. Wie weet was het zelfs Miss Connecticut 2006, want die schijnt zich ook graag bij deze hoefsmid te laten behandelen.
