Zomaar honderden nietjes van alle posters die aan deze paal hebben gehangen. 

Een maaltijd in een klassiek Amerikaanse Diner. Met 5 kuipjes boter :D 

meer van hetzelfde en goed nieuws

Ik heb al een paar dagen niet zoveel geplaatst, omdat er vooral meer van hetzelfde gebeurt.

Toch heb ik redelijk goed nieuws. Ik had me tot nog toe redelijk afwachtend en bescheiden opgesteld t.a.v. een mogelijke publicatie t.g.v. dit project. Ik was eigenlijk allang blij dat ik de kans kreeg om deze ervaring op te doen en omdat ik in feite maar zo'n korte periode hier zou zijn, had ik zelf het gevoel dat dat wel wat veel zou zijn om om te vragen. Maar goed, vorige week begon Dana er zelf over dat ik de resultaten maar op moest schrijven. Ik begon "ik vind het natuurlijk heel leuk om co-auteur te worden...", maar ze maakte me al gauw duidelijk dat het zeker de bedoeling was dat ik eerste auteur zou worden. En dat maakte mij weer blij. De beoogde tijdschriften waar dit stuk in gepubliceerd wou worden zijn een stuk hoger dan waar ik tot nog toe artikelen ingediend heb. Dat zou dus uitermate goed zijn voor mij cv, maar ja, we moeten nog maar afwachten of er daadwerkelijk iets uit deze studie komt...

Ik heb trouwens 2 weken geleden mijn eerste artikel gepubliceerd, hier te vinden.

Vast niet iedereen kan het artikel downloaden, maar als je dat echt heel graag wilt, dan moet je het maar laten horen, dan stuur ik je wel de pdf.

Volgende week zijn er 9 proefpersonen gemeten en kan ik de eerste serieuse analyse gaan doen. Een definitieve analyse kan pas gedaan worden als er nog meer proefpersonen gemeten zijn, maar dan zit ik alweer in Utrecht. Ze zijn hier gelukkig zo aardig dat ze die data gewoon naar mij op gaan sturen, zodat ik het in Utrecht af kan ronden.

Omdat er vannacht hier weer 10 cm sneeuw is gevallen komen mijn regenlaarsjes goed van pas. 

Pasen

Dit is het huidige tafereeltje op de keukentafel. Zoals je kunt zien draait het ditmaal om Pasen, met beeldjes van haasjes en een foto van de Paus op de achtergrond. (Peggy: "je hoeft niet te geloven, maar iedereen heeft respect voor de Paus, net zoals iedereen respect heeft voor de president").
Ik ben echt enorm benieuwd wat we na dit weekend kunnen verwachten op de keukentafel. Ik zou het echt even niet meer weten. Wie heeft een idee?

nieuwe schoenen, zijaanzicht 

nieuwe schoenen, bovenaanzicht 

een foto van mijn brein en activatie in de primaire smaak cortex 

zomaar wat leuke zaken

Vanaf de eerste dag viel het me al op dat er veel Amerikaanse auto's lintjes in de verschillende kleuren dragen. Lintjes in de vorm van het aidslintje, maar dan als grote sticker achterop je auto. Via Dorien en Andre kwam ik er achter waar ze voor staan. Het roze lintje staat voor borstkanker en een geel lintje voor ondersteuning van de troepen in Irak. Weet je meteen wat voor vlees je in de kuip hebt.

Amerika heeft een hoop nadelen, maar de voordelen zijn onmiskenbaar. Zo is het bezoeken van een drogisterij heerlijk. Voor ieder denkbaar kwaaltje hebben ze hier iets. Ik maak me inmiddels ook helemaal geen zorgen meer over mijn ongevulde gaatje in mijn kies, want als het pijn gaat doen, hebben ze hier een uitgebreid assortiment aan instant-vullingen. Ook hebben ze pillen die je in kunt nemen voor je gaat eten, zodat je geen last hebt van gassen achteraf. Voor kinderen en babies hebben ze een uitgebreide aparte lijn van deze anti-winderigheid. Misschien sla ik nog wel wat in voor zekere familieleden ;-)

Wat ik verder echt helemaal fantastisch vind zijn de magnetronmaaltijden hier. Superhandig en snel, als je de juiste keuze maakt erg lekker, en ik kan er nooit teveel van eten, want als het op is, is het op en ik ben dus ook lekker aan het afvallen.

Wat ideaal is aan mijn verblijf hier, is dat ik hier zo goed als geen huishoudelijke werkzaamheden heb. Fantastisch, geen afwas, geen koken, geen schoonmaken... Ja, als ik weer terug ben in Nederland zijn er dus wel een paar kleine dingetjes die ik zal gaan missen. Maar gelukkig zijn er weer een hoop leuke dingen in Nederland die dat goed gaan maken.

New York

Ik heb een fantastisch weekend achter de rug.

Het huis van Dorien en Andre staat eigenlijk niet in Manhattan, zelfs niet in New York en ook niet in de staat New York. Het staat in de staat New Jersey, aan de andere kant van de rivier de Hudson. Maar hemelsbreed wonen ze heel dichtbij Manhattan, je hoeft alleen maar een brug over en je bent er al. Hun huis staat op de rotsachtige oever van de Hudson en kijkt uit over de rivier en de skyline van Manhattan. Omdat hun huis op een helling is gebouwd, en hun huis uit drie niveau's bestaat, krijg je een huis met drie terassen, telkens 1 op de verdieping eronder. Ze hebben een jacuzzi op het dak en alle luxe die je je maar voor kunt stellen. En het meest geniale stads-uitzicht van de hele wereld. Dorien en Andre zijn hele aardige en gezellige mensen. Grappig is dat Andre een rijke diamanthandelaar is, maar ik hem alleen maar in de weer heb gezien als zorgend type. Hij heeft mij vanuit de auto Manhattan laten zien, hij wast de incontinente kat uitgebreid, hij helpt de bij hen inwonende May (meisje met hersenbeschadiging na auto-ongeluk). En dat is dan een zakenman. Dorien werkt in de zorg en is mogelijk nog veel zorgzamer. Ze waren ook erg gezellig en lieten me erg op mijn gemak voelen.

Ik heb dus zaterdagochtend eerst New York verkend vanuit de auto. Toen heb ik de belangrijkste "attracties" al gezien (vrijheidsbeeld, ground zero, empire state building, Bull), vervolgens ben ik gaan winkelen in de omgeving van Soho, Union square en George Washington Square. In dat laatste parkje heb ik ook nog in de zon zitten kijken naar performing artists. Erg ontspannen, want het winkelen was erg druk, ook al heb ik wel wat leuke spullen gekocht. Die avond ben ik ook nog met Dorien en Andre uit eten gegaan.

Zondag hebben we een tentoonstelling bezocht. Heel bijzonder. Ik kan er niet heel veel over zeggen. Als je de kans hebt moet je de tentoonstelling zelf bezoeken, hij komt geloof ik na New York naar Parijs. www.ashesandsnow.org

Die middag heb ik nog wat foto-spullen gekocht in 's werelds ruimst geassorteerde fotowinkel. Dat kon die dag daarvoor niet omdat het een joodse winkel is en die zijn gesloten op sabbath. 's Avonds hebben we gegeten met vrienden van Dorien en Andre. Dat was wederom erg gezellig.

Maandagochtend vertrok ik met de trein richting New Haven vanaf Grand Central Terminal, dus de stationshal heb ik ook nog kunnen bewonderen.

Ik wil echt nog een keer terug naar New York en ook nog terug naar Dorien en Andre, maar ik denk dat dat niet meer gaat gebeuren tijdens dit bezoek aan de USA. Hopelijk over een jaar ofzo met Jochem.

Zoals jullie kunnen zien heb ik inmiddels een Blue-tooth adapter en kan ik mijn foto's uploaden. Sommige zijn zo slecht nog niet voor een foto gemaakt met een mobiele telefoon. Daar zullen jullie de komende tijd meer van zien.

Peggy's huis in de sneeuw 

porceleinen figuurtjes en speeldoosjes op mijn slaapkamer (deze laatste beginnen trouwens weleens midden in de nacht uit zichzelf te spelen :S ... freaky... 

slaapkamer, uit deze foto spreekt de zoetsappigheid niet heel erg. 

Het lab waar ik werk. Ik moet nog ontdekken hoe ik figuren moet roteren, dus draai je hoofd zolang even. 

Een gezellig tegeltje in de keuken, zoals jullie kunnen zien is dit een zeer geemancipeerde omgeving 

de St. Patrick's Day figuurtjes op de tafel in de keuken 

anticipation

Ik heb het vorige weekend het nieuwe album van Tori Amos gekocht. Ik was heel blij toen ik ontdekte dat ze volgende maand 1 uur verderop een concert geeft. Het enige probleem was nog hoe ik daar moest komen, want dat is hier niet zo voor de hand liggend, maar gelukkig... in ieder geval 1 van mijn collega's wil ook, dus dat komt wel goed (want heeft een auto). Bovendien ook een stuk gezelliger.

Verder wordt ik soms ook helemaal gelukkig van de gedachte dat in de komende Harry Potter film de zanger van de populaire band "The weird sisters" gespeeld gaat worden door Jarvis Cocker, de geniale zanger van Pulp. Maar dat heeft verder niets met mijn leven hier in Amerika te maken.

Ik heb helaas de magnetron van Peggy gesloopt. Nou ja, niet echt, maar hij ging wel kapot terwijl mijn magnetronmaaltje erin stond. Peggy had trouwens zelf enkele uren daarvoor een doos met theezakjes in de fik laten vliegen. En dat allemaal op St. Patrick's day. Peggy gooide het op "naughty leprechauns".

Dit weekend dus New York. Ik heb geen plannen gemaakt. Misschien dat ik door Jochem's tante naar allerlei dingen meegesleept wordt, misschien moet ik mezelf vermaken... Ik weet het niet, maar het maakt me niet zoveel uit, ik zie wel. Ik heb er wel veel zin in. Ook omdat ik zin heb om "bekenden" te zien. Als je alleen maar onder onbekenden bent, wordt dat een relatief begrip. Ik heb Dorien (geloof ik) twee keer ontmoet, maar ik verheug me er helemaal op.

Het is vandaag niet gaan sneeuwen (zoals voorspeld), maar het is nog steeds koud (rond vriespunt), dus ik ben erg jaloers dat het in Nederland nu lente wordt. Boe!

Wat ik inhoudelijk de afgelopen week heb bereikt, is dat ik eindelijk een beetje gevoel heb je gekregen voor wat waar is zit in de hersenen. Dat heb ik uiteraard wel geleerd tijdens mij studie, maar ik vergat het ook telkens weer. Ik had gewoon geen kader om het in te plaatsen. Ik begreep ook nooit goed waar de gebieden lagen waar smaak verwerkt werd. Als iemand het me vroeg, dat waaide ik altijd een beetje vaag met mijn hand langs mijn hoofd en dan zei ik "hier ongeveer geloof ik". :D

Ik heb nu de activaties per proefpersoon bekeken. Volgende week gaan we beginnen aan een eerste groepsanalyse. Ik zal niet de analyse kunnen draaien voor het totale aantal proefpersonen, want er zijn er nu 6 gedaan en het moeten er geloof ik 12 worden en per week kan er 1 gemeten worden. Maar ik ga toch proberen om zoveel mogelijk mijn stempel erop te drukken en goede ideeen aan te leveren en mijn "expertise" toe te passen.

Volgende week vrijdag is Dana weer terug en dan wil ik toch enigzins indruk kunnen maken met mijn vorderingen, dus ik ga nog even flink er tegenaan volgende week. Aan het einde van deze week zakte mijn motivatie een beetje in, maar dat kwam ook doordat ik steeds dezelfde analyse zat te doen. Dat wordt nu wat minder, dus dat komt allemaal goed.

Prettig weekend!

Groen

Iedereen houdt van me. Omdat ik groene kleren draag. Groen is in Nederland toevallig een mode-kleur, maar hier is dat anders.

Nu komt er een lange verhandeling over geschiedenis, afkomst en feestdagen....

Aan het eind van de eerste eeuw na christus was er eens een engelse jongeman van nobele afkomst. Hij was bezig aan een opleiding tot monnik, maar werd ontvoerd toen Ieren zijn dorp beroofden en werd een slaaf in Ierland. Op een zeker moment ontsnapte hij en zette in Europa op het vasteland zijn kerkelijke opleiding voort. Nadat hij deze voltooid had wilde hij specifiek naar Ierland om daar mensen te bekeren. In Ierland hing men vooral het oude paganistische geloof aan. Deze jongeman heette Patrick en is het begin van het wijdverspreide christelijke geloof in Ierland geweest.
Hij predikte bijvoorbeeld over hoe de heilige drie-eenheid overal in de natuur terug te vinden is, bijvoorbeeld in een klavertje (shamrock) dat uit drie bladeren bestaan.

In dit gedeelte van Amerika (Boston, New York) wonen veel afstammelingen van Ieren. Zij vieren met groot enthousiasme op 17 maart St. Patrick's day. Dit is waarschijnlijk ontstaan toen er in minder goede tijden een behoefte ontstond aan een gevoel van saamhorigheid.

Overal kun je zien dat St. Patricks day er aan komt. De supermarkten hangen vol met kaartjes (je stuurt elkaar kaartjes met wensen als "top o'the mountain") en allerlei groene klaverachtige versiersels. Er hangen vlaggen uit en iedereen bakt "Iers brood".

Afgelopen zondag was er St. Patricks Day Parade in New Haven. De sfeer kon je denk ik het best vergelijken met carnaval in het zuiden en koninginnedag in het noorden. Iedereen was in het groen gekleed, met geschminkte klavertjes op de wangen. En dronken uiteraard.

De optocht bestond uit allerlei fanfare bands. Er waren twee soorten fanfare bands: in kilt met doedelzakken of in burgeroorlog kostuum met fluiten.
Verder deden de politie, de brandweer, het leger en de marine ook nog mee aan de optocht. Hier en daar liep een verdwaalde viking of kelt in kostuum.

Het was wel geinig om mee te maken, al had ik natuurlijk niet de lol die ik had kunnen hebben als ik ook dronken was geweest en met vrienden was geweest. Na ongeveer 1 uur gekeken te hebben ben ik naar huis gegaan. Ik heb geen regiment Stormtroopers meer gezien, maar het kan zijn dat die nog langsgekomen zijn toen ik naar huis was.

Nu weer terug naar mijn kleding. De kleur groen appeleert hier dus aan ieders nostalgische saamhorigheids gevoelens. Groen is goed. Groen is de kleur van het basketball team van Connecticut. Groen is wat oranje in Nederland zou zijn als we trots zouden zijn op onze nationaliteit.

Iedereen vraagt me ook telkens of ik Iers ben: rood haar, blauwe ogen, een raar accent en groene kleding. Het kan ook niet anders...

Comments kunnen nu door iedereen gepost worden...

Dankzij Morten's opmerkzaamheid heb ik de instellingen veranderd en kan iedereen nu commentaar posten. Sorry voor de inschrijf-overlast voor degenen die toch de moeite hebben genomen zich te registreren.

Missie: boodschappen doen (zaterdag 12 maart)

Gisteren was ik echt nog pessimistisch over alles, maar vandaag ziet alles er beter uit.

Vannacht was er weer twintig centimeter sneeuw gevallen. Daar baalde ik enorm van, want dat betekende dat ik te voet boodschappen moest gaan doen. Het zit namelijk zo: Peggy, die 86 jaar oud is, gaat de deur niet meer uit als er ook maar enigzins een verhoogd risico is om een ongeluk te krijgen. Als ze in een ongeluk betrokken zou zijn, zou hoogstwaarschijnlijk haar rijbewijs ingetrokken worden. En als amerikaan kun je de deur niet uit tenzij dat in je auto is, dus zou ze voorgoed aan huis gekluisterd zijn als ze haar rijbewijs zou verliezen. Ze zou misschien vandaag boodschappen gaan doen en dan zou ik met haar mee kunnen, maar gezien de hoeveelheid sneeuw die er gevallen was, ging dat dus niet door. Dus ik ging alleen. Eerst een stukje met de bus en vervolgens lopend. In Peggy's sneeuwschoenen.

Ik moest dus sneeuwbestendige schoenen hebben, dus ging ik vòòr het bezoek aan de supermarkt naar de 'Payless', de amerikaanse schoenenreus. Daar hadden ze leuke schattige lelijke regenlaarsjes, zoals Tineke ook heeft, maar dan roze en met bloemetjes. Die heb ik dus gekocht. Gegarandeerd sneeuw-proof :D . En omdat ze maar 7 dollar waren heb ik daar ook nog Bollywood slippertjes gekocht.

Toen ging ik dus naar de supermarkt. Tot nog toe heb ik niet echt gekookt, alleen maar magnetronmaaltijden opgewarmd. Er is een ruime keuze aan magnetronmaaltijden, veel niet zo aantrekkelijke dingen, maar in de vegetarische en de exotische hoek vind ik meestal wel wat lekkers. En ze zijn echt best lekker. En vandaag ging ik dus boodschappen doen om te koken, maar dan ben je echt snel al twee tot 4 keer zoveel kwijt als je aan een magnetronmaaltijd kwijt zou zijn, want verse producten zijn zooo duur. Ik hou het dus voorlopig bij veel magnetronmaaltijden, vers fruit en af en toe zelf koken.

In de supermarkt zijn veel produkten in een familie-verpakking te krijgen. In de exotische hoek stond ook humus. AMERICA'S FAVOURITE HUMMUS "for the whole tribe"

Het toeval wil dat het deze week dus St. Patricks day is, en dat ik een boek aan het lezen ben over de geschiedenis van Ierland, waarbij ik net bij het hoofdstuk over St. Patrick aanbeland ben. Binnenkort zal ik jullie uitgebreid informeren hierover. Ik heb met mijn mobiele telefoon ook echt de leukste kiekjes gemaakt van de proceleinen St. Patrick's Day beeldjes die Peggy heeft staan, maar ik kan maar nergens een USB Bleutooth adapter vinden. Jullie moeten dus nog even wachten.

Volgens weekend ga ik in New York bij Jochem's tante Dorien slapen. Daar heb ik echt erg veel zin in.

Verder werd het vanmiddag plotseling extreem lekker weer en heb ik hardgelopen. Dat was echt fantastische en compleet onverwacht. De sneeuw op de weg was gesmolten en de zon scheen en het was plotseling lente. Ik hoop dat het zo blijft, maar dat zal wel niet. Het weer kan hier plotseling enorm omslaan.

Zo is de zaterdag waar ik behoorlijk tegenop keek al weer voor een groot gedeelte voorbij.

update jochem's moeder

Alles lijkt gelukkig mee te vallen. Verder zijn de tumoren ook niet meer gegroeid, de nieuwe dosis slaat dus aan. Dat is goed nieuws.

Na het weekend weer meer, want ik zal gedurende het weekend waarschijnlijk niet online kunnen komen.

Zondag is hier Saint Patrick's day parade met een regiment Stormtroopers (ja, echt waar, die van Star Wars) ik ben heel benieuwd en ik zal er uitgebreid verslag van uitbrengen.

en soms is het ook minder leuk...

Het is nu donderdagavond. Op mijn werk gaat alles perfect. Ik vorder snel met de analyses en ik heb ook het gevoel dat ik het allemaal wel snap.

Ik ging vanavond vanuit mijn werk naar een supermarkt lopen en de buslijn komt ook langs die supermarkt. Die supermarkt is weliswaar in die mindere (lees: zwarte) buurt, maar ja, een mens moet toch eten. Ik stond op de laatste bus te wachten. En te wachten... 45 minuten later was ie er nog niet (de bus komt zowiezo standaard 10 minuten te laat) en toen heb ik maar een taxi gebeld. Geklungel want ik moest mijn telefoonnummer doorgeven, maar dat wist ik weer niet uit mijn hoofd. Toen moest ik een huisnummer doorgeven, maar ja, ik stond bij een bushalte. Gedoe dus. Het lukte uiteindelijk en toen was binnen 10 minuten mijn taxi er. Die rit koste me 6 dollar, dus dat valt wel mee, maar, bah wat een k*tdorp is dit.

Naar aanleiding van dit incident heb ik besloten dat ik liever ergens zou logeren waar ik wel zelfstandig naar huis kan gaan. Nou heb ik het appartement van mijn begeleidster aangeboden gekregen (gedurende haar reis van 2 weken), maar dit heb ik afgeslagen. Ten eerste omdat ik daar na twee weken weer weg zou moeten, ten tweede omdat ik me er best door bezwaard zou voelen. Dus ik ga nu maar op zoek voor iets voor de rest van de tijd. Ik heb nog niets betaald aan mijn gastvrouw, dus dat komt mooi uit. Ik denk dat ze wel teleurgesteld zal zijn, maar anderzijds kan ze vast wel begrijpen dat dit niets is.

Tot zover mijn frustraties.

Wat echt heel naar is, is dat Jochem's moeder vandaag in het ziekenhuis opgenomen is. Ze had heel erge buikpijn en ze vermoeden dat het "gewoon" een darminfectie is. Wat het dan ook is, het is erg vervelend. Ik hoop dat ze snel geholpen kan worden en naar huis kan.

Volgende keer hopelijk een leuker verslag.

eerste MRI scan 08-03-2005

Ik ben nu twee dagen op het lab aan het werk geweest. Ik moet zeggen dat ik het er vooralsnog erg naar mijn zin heb. Hoofd van dat lab binnen het John B. Pierce Laboratory is Dana Small. Zij heeft 1 super goede researchassistent die ècht alles kan en goed en nauwkeurige en bovendien volgens mij best veel inzicht heeft. Het is mij een compleet raadsel, maar zij wil niet haar PhD halen, maar wil volgend jaar beginnen met geneeskunde. Volgens mij verliezen ze met haar (Erika heet ze) een enorme hoeveelheid kennis en kunde, maar ja, zij wil nu eenmaal iets anders doen. Verder is er een part-time research assistent die nu nog ingewerkt wordt, en zij zal straks ook de opvolger van Erika weer inwerken. Dit meisje heet Regan. Ik profiteer er mooi van dat zij net iets voor mij ingewerkt is, want zij heeft een aantal dingen die voor Erika complete routine zijn netjes op schrift gezet. Verder is er nog Genevieve. Zij is net als ik een graduate student. Ik heb nog niet zoveel met haar gedaan, want zij is druk bezig met de analyse van een dataset. Maar de dataset die ik ga analyseren is een vervolg-studie van de hare, dus ik denk dat we nog heel veel samen gaan overleggen en dat ik nog heel veel aan haar zal vragen. Erika is trouwens ook enorm thuis in die analyses, dus er is meer dan genoeg kans voor mij om veel te leren.

Gek dat ik hier tegenop keek, want nu in de praktijk blijkt dat ik het helemaal niet erg vind dat ik niets weet, want ik vind het gewoon enorm leuk om te leren.

En er valt een boel te leren. Vooral ten aanzien van de veiligheid. Gisteren moest ik drie video's kijken: 1 over brandveiligheid, 1 over veiligheidsproblemen met laboratoria, en 1 over bloed-overdraagbare ziekten. Vandaag kreeg ik een veiligheidstraining voor alle zaken die niet in die video's behandeld zijn. Heel grappig dat 1 van de veiligheidsvoorschriften is dat er niet gegeten mag worden in de labs terwijl er in ons lab juist een studie waarin yoghurt gegeten moet worden gaande is. Verder heb ik vandaag een video meegekregen waarin de veiligheid rondom MRI scanners besproken wordt.

Vandaag heb ik mijn eerste fMRI sessie meegemaakt. Ik heb alles vanuit de controllerroom meegemaakt, want ik mocht de scannerruimte niet in omdat ik de video nog niet gekeken had. Dat kwam wel goed uit, want anders had ik mijn bh met metalen beugels uit moeten trekken. :D Volgend week kan ik de boel van wat dichterbij mee gaan maken en de week daarop van wel zeer dichtbij, want dan zal ik waarschijnlijk zelf proefpersoon zijn. Dan heb ik daarna nog iets van drie sessies waar ik bij kan zijn. Het is geen overweldigende hoeveelheid ervaring die ik dan op kan doen, maar toch best wel wat.

Ik heb ook kennis mogen maken met de Amerikaanse preutsheid. In het gebouw waar de MRI-scanner staat was eerst een tentoonstelling van beeldhouwwerken over borstkanker. En daar stonden *shock* *gasp* sculpturen van borsten. Maar daar hadden mensen aanstoot aangenomen en dus is het weggehaald.

Vanochtend was het zacht weer, maar toch een beetje regenachtig. Vanmiddag begon er plotseling een sneeuwstorm en ik had mijn leuke mooie schattige ballerina-schoentjes aan. Maar de sneeuw kwam tot aan mijn enkels. De wandeling naar huis was dus echt ijskoud.

Dana is nu op vakantie voor twee weken en morgen ga ik beginnen met de pre-analyse van een paar proefpersonen. Dat betekent dat de inhoudelijke discussies nu even op een lager pitje gaan en dat ik me op de analyse kan gaan storten. Ik heb er erg veel zin in.

Na de eerste werkdag 06-03-2005

Het is nu maandagavond en ik heb een mooie dag achter de rug.

Voor de nuance, en omdat ik toch niets positief kan zien zonder er een negatief aspect aan te zien en andersom, zal ik nu een aantal indrukken bespreken.

Ik kan niet naar mijn werk lopen, zoals ik gehoopt had, omdat er op de route naar mijn werk een aantal blokken zijn waar je je echt niet veilig te voet kan bewegen. Gelukkig is het nog een heel eind lopen van en naar de bushalte.

Er is hier in deze stad weinig te beleven, maar dat betekent dat ik zonder veel afleiding lekker 6 weken kan workaholiccen.

Ik krijg nog niet zoveel mee van de issues die spelen in het onderzoek, maar ik heb al een half aanbod op een postdoc-positie (als subsidie toegewezen wordt) en heb al wat welkome suggesties kunnen doen. Hoe intellectueel bevredigend.

Ik heb vriendjes gemaakt met de buren (ook een guesthouse met wat langere termijn gasten), maar ik moet maar even niet een druk sociaal leven krijgen.

Ik had bedacht dat ik hier in de USA wel even wat kilootjes ging verliezen, maar helaas staan er buiten het lab om de hoek tussen de middag allemaal kraampjes, een mexicaan, een thai, een indier, een chinees, en allemaal lekker. Dus ik ga maar 's avonds een broodje eten en dan met de lunch smullen.

Het valt met de werkcultuur toch nog wel redelijk mee. De collega's van het lab werken zo ongeveer van 8.30 tot 17.30. Dat hou ik wel vol. De dag was zo om, terwijl ik nog wel wat van het centrum wilde verkennen. Dat komt dit weekend wel.

Ik heb vernomen dat het met de trein slecht 14 dollar kost om in New York te komen en dat je daar in 1.40 uur bent! Ik moet maar snel contact opnemen met Jochem's aardige familie aldaar.

Mijn gastvrouw is zeer vriendelijk. Helaas is alles wat ze me serveert aan de oude kant. Ik krijg veel hardgeworden zacht en zachtgeworden hard, zoals: zachte koekjes, oud brood, boter met uitgedroogde stukken en gekke korrels... :S Ze houdt er ook nogal van om mij haar levensverhaal te vertellen en ze heeft veel meegemaakt, dus als ik niet uitkijk kletst ze al mijn vrije tijd vol.

De laatste bus naar mijn guesthouse gaat om 18.30. Hier kan ik werkelijk niets positiefs aan ontdekken. Bah!

maandag ochtend 06-03-2005

Na een reis van 18 uur werd ik door een lijnbusje in New Haven achtergelaten op een parkeerterrein. Daar waren (gelukkig?) ook nog 2 ongure taxis, een was kapot en die persoon wist bovendien niet waar mijn logeeradres was (Alston Avenue, nee, nooit van gehoord, is het wel in New Haven?) en in de andere taxi lag de chauffeur te pitten. Maar door bemiddeling van de buschauffeur wilde hij me wel wegbrengen, ook al had hij gehoopt dat hij een vrije avond zou hebben (waarom ga je dan niet op de bank voor de tv liggen pitten, ipv in een taxi op een uitgestorven parkeerplaats?). Deze knappe meneer was in staat om tegelijkertijd een laptop en zijn auto te bedienen en enige tijd later was ik op mijn adres. Het duurde even voordat mijn gastvrouw (ze heet Margaret, maar ze wil Peggy genoemd worden) opendeed, maar dat had misschien iets te maken met het feit dat ze 86 jaar oud is, slecht ter been is en een enorme bochel heeft. Na een preek over hoe onveilig het kan zijn om alleen door het park (waar deze straat aan grenst) te gaan lopen ben ik om 22.00 maar gaan slapenl. Inmiddels is het 8 uur later, 6.00 's ochtends en ben ik klaarwakker. Dus het is tijd voor een verslagje. Omdat ik niet echt inspiratie heb om een mooi verhaaltje te schrijven, zal ik enkele memorabele momenten van mijn reis beschrijven.

Ik word altijd helemaal zenuwachtig van dat uitgebreide veiligheidsgebeuren voor een reis naar Amerika. De ellende begon al in Nederland omdat ik een laptop meenam die niet van mijzelf was. Wie heeft 'm dan voor jou gebruikt? Weet ik veel, het is een laptop van de afdeling die alle collega's kunnen gebruiken. En wie beheert hem dan? Ja, Ans X (Maar ja, wat zegt jou dat?) En waarom neem je 'm dan mee? Omdat ik 'm nodig heb. (Dit was blijkbaar het goede antwoord, want toen mocht ik toch door). Later bij de douane in Amerika werd me gevraagd wat ik kwam doen. De antwoorden die ik Nederland gaf, voldeden hier niet. Op commanderende toon werd me duidelijk gemaakt dat er meer details nodig waren en moest ik correspondentie e.d. overleggen. Ook al deed de betreffende meneer heel streng en onaardig, ik mocht toch door, en nu ben ik hier en kan me niet zoveel meer gemaakt worden!

Het is heel stom, maar ik heb er toch wel moeite mee om me hier verstaanbaar te maken, vooral over de telefoon. Maar ook in het gewone leven. Mijn accent is blijkbaar net iets afwijkend waardoor mensen je niet goed verstaan. Gelukkig is mijn begeleidster, Dana Small, die ik ging bellen dat ik veilig aangekomen was, wel heel goed te verstaan over de telefoon en zij leek mij ook prima te begrijpen.

Ik zat in de binnenlandse vlucht van Atlanta naar Hartford in het vliegtuig naast Terry, een oud-politieagent. We kletsten een beetje over wat ik ging doen en dat ik nog van plan was een weekendje naar New York te gaan. Dat vond hij overduidelijk geen goed idee, en hij vertelde zelf nooit zonder gun naar New York te gaan.

Al die waarschuwingen over veiligheid geven me maar een naar gevoel, want ik wil helemaal niet dagelijks afhankelijk zijn van een bus en de hele dag binnen zitten. Ik wil een flink eind kunnen hardlopen en niet om hoeven te kijken of ik achterna gezeten word door moordenaars en verkrachters. En ik wil gewoon alleen naar New York kunnen en daar de toerist uithangen. Nou ja, ik ga gewoon rustig mezelf orienteren en niet alleen dit soort dingen aan oude knarren vragen, misschien valt het hier en daar nog wel mee allemaal.

Mijn kamer hier is overigens comfortabel, maar uitzonderlijk tuttig. Er staan allemaal witte rieten meubeltjes en kussentjes met roze bloemetjes en tweeduizend porceleinen beeldjes. Het huis is vrij groot, maar ook weer niet groot genoeg voor een voor- en een achtertrap. Op de achtertrap die in de keuken uitkomt staan dan ook allerlei vazen en prulletjes.

Nu ga ik me zo maar voorbereiden op mijn afspraak om 10.00 met Dana Small. Ik ben heel benieuwd naar de komende dag. Inhoudelijk, maar ook hoe het verder zal verlopen met mijn dag. Vooral de hoofdvraag van mijn bestaan houdt me ook hier weer bezig: waar ga ik wat eten?

Voor degenen die me nog weg wilden brengen naar Schiphol: weet je wel hoe vroeg dat was (?!?) Heel vroeg. Maar daarnaast wilde ik het allemaal luchtig houden en met Jochem net doen alsof ik een weekje op vakantie ga. Dat lukte bijna. Ik was er wel een beetje verdrietig van, maar we overleven het wel.