Ok, dit weblog verandert weer van hoofdfunctie: van amuserend naar informerend.
Het is nu zondag
middag ochtend (jetlag is nog aanwezig, maar pakt positief uit, want nu ben ik tenminste in staat op tijd op te staan) en ik kwam hier bijna een week geleden aan. Er staat geen waterdruk op het toilet of de douche momenteel, dus er rest mij niets anders dan in bed te blijven liggen. Een mooi moment voor een update.
Ik zal eens beginnen bij mijn nieuwe huis. De eerste paar nachten vanaf maandag logeerde ik bij Dana, maar hoe prettig de omgeving daar ook is, en het huis heel mooi, en hoe lekker eten er ook voor je gekookt wordt, je hebt toch het gevoel dat je vooral een last bent, zeker als er een pasgeborene in huis is.
Omdat ik de week voor ik vertrok plots weer een mailtje kreeg van het meisje (Ashley) met wie ik eerder afgesproken had (ja, die die “garbage” door de telefoon tegen mij schreeuwde) en dat veruit de gunstigste aanbieding was die ik gekregen had (goedkoop, ruim, centraal, internet, gemeubileerd), besloot ik toch maar contact met haar te zoeken. Of beter gezegd, met haar huisgenoot (Caitlin), want Ashley zat inmiddels al in Arizona.
Op woensdag was het me eindelijk gelukt om Caitlin telefonisch te pakken te krijgen. Ik ontmoette haar ’s avonds bij het apartment, en dat beviel goed. Zij vertelde mij dat ik naar het kantoor van de verhuurder moest gaan, daar $20,- moest betalen en dat ik dan de sleutel zou krijgen.
Daarvoor ging ik donderdag op pad. Bij de verhuurder aangekomen bleek dat ze mijn niet zomaar sleutels mee gingen geven, maar dat ik eerst een hele screening door moest komen. Toen ik die formulieren zag, zakte de moed mij in de schoenen. Verklaringen van goed gedrag van werkgevers, van voormalige verhuurder, van de bank etc. Niet iets wat je zomaar te voorschijn tovert en soms zelfs helemaal niet hebt. Met wat pijn en moeite heb ik het één en ander aan bewijzen van financiele middelen verzameld, en toen ik ’s middags weer bij het kantoor aankwam bleek dat ze mij goed zouden keuren als onderhuurder. Toen ik om de sleutel vroeg, bleek dat ze dat niet konden geven zonder toestemming van de hoofdhuurder.
Ik heb die avond Ashley kunnen bereiken en zij ging een voicemail achterlaten bij de verhuurder en zou een emailtje sturen dat het goed was.
Vrijdagochtend ging ik weer bij de huurder langs. Toen bleek dat ze eigenlijk helemaal niets met onderhuurders doen, dat is volledig de verantwoordelijkheid van de huurder zelf. Ze konden me dus geen sleutels geven. Omdat ze wel begrip hadden voor mijn situatie konden ze me voor het weekend wel een kopie van de portaaldeur meegeven, maar een sleutel van het appartement hadden ze om mysterieuze redenen zelf ook niet. Helaas zou ik wel $50 moeten betalen voor die sleutel.
Ik ging dus maar weer even terug naar mijn werk, om daar weer te proberen Caitlin en/of Ashley te bereiken, want misschien lagen die sleutels wel gewoon klaar. Tegen 14.00 ging ik weer naar de verhuurder, want ondertussen was het nog niet gelukt een van beiden te bereiken en het kantoor van de verhuurder zou om 15.00 dicht gaan. Toen toch maar sleutel gekocht. De sleutel van het appartement zou namelijk ik namelijk goedkoop kunnen kopieren van Caitlin volgens de verhuurder. Net iets voor 17.00 kreeg ik Caitlin te pakken die toevallig voor een sleutelmaker stond, en zij heeft de sleutelmaker gesmeekt om een kopie (hij sloot net ;-) ) en zo begon het toch nog mee te zitten. Met een complete sleutelbos is het me dus gelukt om vrijdagavond dit appartement te betrekken.
Het is overigens precies zo’n Amerikaans appartement als je je voorstelt:
witte muren, hardhouten vloeren en een enigszins brakke badkamer. 
