Ìk, gedateerd?

Ik lees momenteel een aantal boeken waarvan ik varierende verwachtingen had die verassend slecht zijn uitgekomen:

1. “Mijn hoofd loopt om” Guggenheimer trilogie - Herman Brusselmans. Ik heb al lange tijd geen Brusselmans meer gelezen, maar zijn inleiding op de film “Manhattan” van Woody Allen was dusdanig vermakelijk dat ik besloot maar weer ‘ns wat van hem te lezen. Zoals eerder ook al het geval was ken ik z’n trucjes ondertussen wel en is het nog steeds hilarisch om te lezen, maar niet hilarisch genoeg om achter elkaar door te lezen. Ik lees dus om de paar dagen een stuk uit dit boek.
2. “Shaman’s crossing” – Robin Hobb. Mijn lievelingsschrijfster van fantasy boeken kon me tot nog toe altijd immens boeien. Wat er met dit boek aan de hand is weet ik nog niet, maar ik heb het na één hoofdstuk weer opzij gelegd. Ongetwijfeld pak ik het binnenkort weer op, lees het in 1 ruk uit en verval in hernieuwde aanbidding voor deze schrijfster.
3. “Komrij’s Kakafonie, Encyclopedie van de stront.” – Gerrit Komrij. Ik had zeer hooggespannen verwachtingen ten aanzien van dit boek. Helaas is het echt wat de titel al zegt: een encyclopedie. Alleen maar fragmenten, weliswaar gecategoriseerd, maar niet de diepgaande verhandelingen waar ik eigenlijk op zat te wachten.
4. Microserfs – Douglas Coupland. Geleend van Marieke. Ze maakte er de opmerking bij dat het zeer gedateerd is (‘95 ofzo), maar toch erg leuk. Hier en daar is het inderdaad wel gedateerd, maar als je de ’90 televisieshows wegdenkt en een grotere rol voor het internet erbij denkt, dan overheerst voor mij een gevoel van herkenning. Dit boek dan ook in tegenstelling tot voornoemde boeken achtereen uitgelezen.

Ik denk dat dit boek een bredere tijdsgeest weet te vatten dan sommige anderen denken, of ik loop gewoon achter, of Europa loopt gewoon achter, of het heeft iets met leeftijd te maken.

Hoe dan ook, ik vind dat anderen dit boek ook moeten lezen. Bijvoorbeeld omdat je een nerd bent. Of omdat je een speciale interesse in IT-cultuur hebt, ofzo (je weet wel wie je bent!).

Het boek gaat dus over mensen zonder Leven, die wel graag een Leven zouden willen hebben.

Onderstaand fragment was voor mij één van de meest relevante. Dit fragment is letterlijk overgenomen uit het boek, zonder toestemming, maar om dit te compenseren meteen een link naar een verkoper van dit boek.

Saturday

Bug’s dream came true today. He got to visit Xerox PARC with a friend of a friend from Seattle. Back with us in the Habitrail, while arranging a handful of purple iceplant flowers nipped from the PARC’s groundcover, he filled us in on the details: “It’s a set in a purposefully blank location - they cover up all outside traces of civilization with berms and landscaping devices so you feel as if you’re nowhere. Feeling like you’re somewhere must be bad for ideas.
“Anyway, there’s nothing but chaparral and oak trees on the hill to the west, and you feel like you’re on a virgin planet, like the planets they visit on Star Trek. It feels really ‘outposty’. But not scary like you’re in Antarctica. And the lobby – it’s like a really successful orthodontist’s waiting room in the year 2004. And guess what…I got to sit in the Bean Bag Chairs!”
An hour later we were all back at work, when apropos of nothing, Bug said, “Ahem,”called our attention, and announced that he’s gay. How random!
“I’ve been ‘inning’ myself for too long,” he said, “and now it’s time to out myself. It’s something you’ll all have to deal with, but believe me, I’ve been dealing wit hit a lot longer than you.”
It never even entered our heads to think Bug was anything except a sexually frustrated, bitter crank, which is not unusual up at Microsoft, or in tech in general. I think we all felt guilty because we don’t think about Bug enough, and he does work hard, and his ideas really are good. But we’re just so used to him being cranky it never occurred to us he had an interior life too.
I asked him, “But what about the Elle MacPherson shrine, Bug?”
“Replaced, Marky Mark for the time being, but he’s only a phase.”
“Oh, Bug…” said Karla, “How long have you been deciding this?”
“Always.”
“Why now?” I asked. “So late.”
“Because now is when we all explode. We’re like those seeds you used to plant on top of sterile goop in petri dishes in third grade, waiting to sprout or explode. Susan’s exploding. Todd’s going to explode. Karla’s germinating gently. Michael’s altering, too. It’s like we’re all seeds just waiting to grow into trees or orchids or houseplants. You never know. It was too sterile up north. I didn’t sprout. Aren’t you curious to know what your really are, Dan?”
I thought about it. It’s not really something you think about.
“Now I can be me – I think,” Bug said, “This is not easy for me. Let me repeat that – this is not easy for me.”
“Does this mean you’ll start dressing better?” asked Ethan.
“Yes, Ethan. Probably.”
So, that was that.
Maybe he’ll be less cranky now. Karla and Susan said they were proud of Bug. I guess it did take guts. He’s a late bloomer – that’s for sure. And me? Am I curious to know what I really am? Or am I just so grateful to not be a full-scale, zero-life loser that it doesn’t matter?

Bean bag chairs: how odd is it that they’re still…I don’t know … a part of the world.

Dad signed up for a night course in C++. He’s going to make himself relevant.

Susan’s siter sent her a bag of pot via FedEx. She wrapped it in magazine scent strips to foil FedEx dope dogs. What a good way to make those thing do something useful.

Bug’s right. We are all starting to unravel. Or sprout. Or whatever. I remember back in grade school, VCR documentaries on embryology, and the way all mammals look the same up until a certain point in their embryological development, and then they start to differentiate and become what they’re going to become. I think we’re at that point now.

De leukste multiculti buurt van Utrecht

Ik woon in de goedkoopste huurwoning van Utrecht (à 200 euro p.m., maar hierbij dient vermeld te worden dat er al 20 jaar geen onderhoud gepleegd is door woningbouwvereniging, dat er op één verdieping van het huis geen verwarming is en dat het vochtig èn tochtig is. Ik vermoed dat de woningbouwvereniging hoopt dat de boel instort nog vòòrdat ze een sloopvergunning aan hoeven te vragen, want daarvoor heb je draagvlak onder de bewoners nodig. Voor nalatigheid in onderhoud heb je dat niet nodig. Vandaar ook al ca. 5 jaar geen huurverhoging. Sinds kort ontvangen we 160 euro in de maand aan huurtoeslag, dus voor 40 euro netto in de maand klagen we niet.)

Als je in een blok van dergelijk goedkope woningen woont, krijg je er een kleurrijke variatie aan buurtbewoners bij.

Zo is daar de (voormalig) psychotische benedenbuurvrouw, die tot ze enigzins normaal werd altijd gepest werd door buurtkinderen. Ik ben nog wel eens voor haar in de bres gesprongen, want die pesterijen waren soms echt naar, maar dan liep ik wel het risico om gelijk met die kinderen een emmer water over me heen te krijgen. De argumenten van de kinderen luidden: "Ze is een heks" en "ze is gek". Toen de benedenbuurvrouw mij dreigde aan te vallen, moest ik die kinderen eigenlijk ook wel gelijk geven. In mijn verdediging moet er wel gezegd worden dat ik daarna nooit belletje geleld heb, noch poep op het raam heb gesmeerd, of geprobeerd heb haar te laten struikelen, ondanks dat ze overduidelijk een gekke heks is. Op een zeker moment is ze opgenomen geweest. Ze kwam er opgeknapt uit, en heeft nu zowaar een sociaal leven en huisgenoten. De één is een psychopathe illegale Joegoslaaf (denk: 2 meter lang, neonazi uiterlijk en maniakale blik, heeft overigens ook gedreigd heks te vermoorden) en de ander een zatte veteraan in legerpak (ook tegen te komen op Utrecht CS waar hij iedereen met dubbele tong over zijn oorlogsverleden vertelt. Deze laatste draait om 4 uur 's nachts nog wel eens de grootste hits van de The Dubliners op hoog volume.).

Naast mij wonen twee rasechte Utrechters. We hebben weleens de medicijnen voor due buurvrouw aangenomen van de bezorg-apotheker als er niemand thuis was. Dan schrik je behoorlijk. Ze verbruikt zeker 300 valium pillen per week. Alhoewel, ze gebruikt ze niet allemaal, want benedenbuurvrouw #2 (in de ziektewet, met inwonende vieze oude man met raar hondje ("ja, dat is een vrouwtje" vieze-mannen-lacht hij tegen zijn hondje als ik 's ochtends op mijn fiets stap)) staat regelmatig op straat te schreewen "Gerdoaaa, hebbie nog een pilligie voalium voor me?". En dan vliegt er snel een pakje pillen uit het raam.

Aan de andere kant wonen diverse allochtonen (ik zie nooit dezelfde mensen, het is een soort van doorsluishuis voor illegale vluchtelingen ofzo).

Recht onder mij woont een beschaafde beeldhouwster met haar puberdochter. Als je bovengenoemde in aanmerking neemt, snap je misschien mijn verontwaardiging toen ze mìj aansprak op geluidsoverlast.

In de omringende huizen wonen diverse uitgebreide allochtonengezinnen, arme bejaarden en een enkele homoseksueel.

Een straat verderop woont mijn zusje die ook meteen de normaalste persoon van deze hele buurt is. Onlangs merkte zij een vreemd autootje voor haar deur op. Het was een witte Suzuki Alto met een deur wagenwijd open. Die stond daar gedurende een hele nacht zo. Tineke was uitzonderlijk achterdochtig en samen besloten wij de auto van dichterbij te bestuderen. Er lag een vreemd voorwerp naast, een stenen kubus waaruit een aantal metalen staven staken. Er zat geen bloed aan het voorwerp. In het autootje zelf lag allerlei afval, maar er lagen geen babylijkjes. Het leek alles mee te vallen met de auto.

De daaropvolgende week stond het kleine autootje telkens ergens anders in de straat, maar nooit op slot. Afgelopen donderdag ontdekte Tineke dat een buurvrouw (van het type ik-rook-de-hele-dag-door-terwijl-ik-tussen-de-grote-witte-met-goud-plastic-leeuwen-op-de-vensterbank-door-de-straat-op-kijk) uit de auto stapte. Mysterie opgelost... dacht ik... tot ik gisteren een stel opgeschoten Marokkaanse jongens in hetzelfde autootje door de buurt zag crossen. Met gelukzalige gezichten scheurden ze over een drempel en stootten hun hoofd tegen het dak.

Is dat nou niet leuk, een buurtautootje, door iedereen die wil te gebruiken?

Hannover

Afgelopen zomer bezocht ik een summerschool in Dresden. In Dresden is het aangenaam vertoeven.

Op de terugweg naar Utrecht gingen er een aantal zaken fout:
a. de tram naar het centraal station kwam maar niet
b. iemand adviseerde mij de tram de andere kant op te nemen, naar een ander station, waar de trein naar Nederland ook langs zou komen. Dit advies klopte niet, die trein kwam daar helemaal niet.
c. op dat alternatieve station miste ik net de trein naar het centraal station, waar ik alsnog mijn aansluiting had kunnen halen
d. ik nam een nieuwe route die mij nauwelijks later in Utrecht zou brengen, en dit leek aanvankelijk te gaan lukken. Helaas ging er ergens iets mis en bleef de trein 80 minuten stil staan. Toen reed de trein weer terug en stond ik om 18.00 's avonds in Hannover. Via de mobiele telefoon (lang leve...) werd de reisplanner vanuit Nederland geraadpleegd en kwam ik erachter dat er geen trein meer naar Nederland zou zijn. Bij de balie voor reisinformatie in Hannover werd dit bevestigd en kreeg ik een bon voor een hotel.

Maar nu ga ik eigenlijk te snel.

Want in Hannover kreeg ik werkelijk de schok van mijn leven. Stel je verschillende soorten mensen voor die je het liefst niet in grote groepen tegenkomt:
1. supporters van rivaliserende voetbalteams
2. zatte punkers
3. heroine spuitende junks
4. aggressieve allochtonen
5. 5 peletons ME'ers.

Dat alles trof ik aan op het centraal station van Hannover. En de sfeer was niet fijn.

De voetbalsupporters waren eigenlijk nog de prettigste groep om tussendoor te lopen, ondanks dat ze luidkeels naar elkaar aan het zingen waren en bier gooiden.

De helft van de punkers lag stomdronken op de grond te rollen/zingen/huilen, de andere helft stond de ME uit te dagen.

Wat betreft de junks: Wir kinder vom Bahnhof Zoo (ik had dit beeld een beetje geromantiseerd in de veronderstelling dat iets dergelijks echt niet meer voorkwam).

De agressieve allochtonen kwam ik tegen in de MacDonalds op het station waar zij massaal een kerel van 200 kilo gingen bekogelen met hun eten terwijl het personeel lijdzaam danwel geamuseerd toekeek.

De peletons ME'ers stonden in linie de in- en uitgangen van het station te bewaken.

Ik vroeg nog bij de informatiebalie wat er gaande was en of ik zomaar naar buiten kon en waarom die ME er stond en of het wel veilig was. Geen probleem! Het zijn gewoon een paar punkers.

Dus ik ging maar op weg naar mijn hotel. Het regende weliswaar erg hard, maar de sfeer in het station leek mij nogal explosief, en de hotelbon was maar een paar uur geldig, dus ik wilde gewoon weg.

Ik wrong mij tussen de linie ME'ers met schilden door en liep in westelijke richting naar het hotel. Een peleton ME' ers vertrok net van een uitgang aan de rechterhand. Een groep punkers bij een uitgang aan mijn linkerhand besloot de aanval te openen op de groep ME'ers daar. De vertrekkende groep ME'ers merkt dit op en bestormt de groep punkers.

Midden tussen dit alles in een cirkel van 20 meter kalmte sta ik. Maar... binnen enkele seconden is de plek waar ik sta waarschijnlijk het middelpunt van de gevechten.

Achter mij: ME, meer punkers die het station uitstromen

Rechts van mij: aanstormende ME

Links van mij: vechtende punkers en ME

Voor mij: een gigantische plas water ca. 1o cm diep

Ik was zó bang dat ik in elkaar geslagen zou worden door ME danwel punks. Rationeel is het niet echt, (want ja, houdt water dat soort lui tegen?) maar ik ben de plas met water in gegaan. Het was nat en koud en ik ben geloof ik niet vaak in mijn leven zo bang geweest. Ik rende met mijn ultiem hippe hard-shell samsonite op wieltjes en mijn leren slippertjes het water in en heb niet meer omgekeken.

Gelukkig verplaatste het hele gebeuren zich al gauw naar een tunnel naast het station en was het hotel dichtbij.

Op de hotelkamer heb ik even heel hard zitten huilen. Ik ben op zich in genoeg steden geweest, onder verscheidene omstandigheden ('s nachts in Praag liften met je dronken 16-jarige hoofd, 's avonds als enige blanke wandelend door een zwarte wijk in een amerikaanse stad: het is allemaal niet wereldschokkend eng, maar het zijn wel dingen die je worden afgeraden in de Lonely Planet, m.a.w. ik ben misschien wel een mietje, maar geen totaal mietje) maar nooit eerder voelde ik mij zó onveilig! Nooit meer ga ik naar Hannover!

Een paar weken later kwam ik er trouwens achter dat er ieder jaar in Hannover Punk Riots georganiseerd worden. Dat is toch ook stom, dat dat georganiseerd wordt?

Trauma's

Een niet-nader-te-noemen-persoon (want anders mogelijk diskrediet en groot trauma door deze publicatie) en ik komen 's avonds laat thuis. Ik zit nog even op de bank, drink nog wat. Na een kwartiertje sta ik op. Hmm, natte plek op broek. Héé, ook natte plek op bank. Nou ja, komt morgen wel...

Ik ga naar boven. Even later komt niet-nader-te-noemen-persoon ook naar boven met kat in armen. Héé, natte plek op trui van niet-nader-te noemen-persoon. Ruikt raar, kots-achtig. Nou ja, komt morgen wel...

Kat springt ondertussen op bed.

Wacht eens even...

Misshien is die kat op bed niet zo'n goed idee. Niet nader te noemen persoon is het hiermee eens en tilt kat van bed. Een geluid klinkt. Vocht dat onder grote druk uit een kleine opening spuit. Een lichtbruine warme straal over de blote benen van niet-nader-te-noemen-persoon. Niets kots-achtige geur: diarree achtige geur! Klagelijk mauwende kat wordt door slaapkamer geworpen. De kat draait in de lucht, de straal ook. Ik duik weg. Het is al niet meer nodig, de druk is blijkbaar verdwenen.

Ik lig de rest van de nacht te grinniken.

Tsssk. Mijn schoonmaakster komt niet meer omdat ze huwelijksproblemen heeft. Ze kan het nu psychisch en lichamelijk niet meer aan om schoon te maken.

Snapt ze dan niet wat dit met mijn relatie en psyche doet?

Met mijn zusje ga ik regelmatig een eind hardlopen. Daarbij steken we dan eerst de Kardinaal de Jongweg over, want in Overvecht en Tuindorp kun je lekker vlak lopen zonder al te veel stoplichten tegen te komen.

Laatst waren we net klaar met ons rondje en staken de Kardinaal de Jongweg over bij de stoplichten bij de van Lieflandlaan. Toen we juist aan de overkant liepen werden we aangesproken door een gehaaste hijgende jongen met een grote kat in zijn armen. Hij vroeg ons of we zijn kat wilden vasthouden, een klein eindje maar, want hij moest met de bus en was bang dat zijn kat hem achterna zou komen als hij de weg overstak.

Mijn zus en ik keken elkaar aan, maar een kans om een antwoord te geven kregen we niet. De jongen duwde de kat gewoon in mijn zusjes armen. "Ja, maar nee, want hij is heel wild" zei ze nog tussen de wild maaiende klauwen door.

Maar de jongen rende al weg en daar stond ze dan met die kat, die overigens zodra de jongen uit het zicht was kalmeerde. We liepen een eindje en toen waren we op de kruising waar ik de trap op ga naar mijn huis, en waar zij nog 30 meter naar rechts moet lopen naar haar huis. We zetten de kat neer en haalden opgelucht adem dat hij niet terugrende en zich voor het drukke verkeer wierp.

Onze wegen scheidden zich... dachten wij, maar daar dacht de betreffende kat anders over.

Opeens zag ik het probleem van de jongen. Dit was duidelijk een hond in een kattenlijf, compleet op mensen gericht en slaafs volgend, mogelijk zelfs met gevaar voor eigen leven. Ik begon me ook te realiseren dat we misschien wel het slachtoffer waren geworden van een alternatief voor de boom in het bos, waar zielige huisdieren aan het begin van de zomervakantie aan vastgebonden achtergelaten worden.

Bij mijn voordeur liep de kat nog steeds achter me aan. Ik probeerde eng te doen en 'm weg te jagen ("kssst", springen, schijnaanval), maar het hielp allemaal niets.

Er was nog maar 1 oplossing.

Ik ging naar binnen, plukte Spike van de bank waar hij lag te slapen (wat geen ongevaarlijke klus is) en duwde 'm naar buiten door het kattenluik.

Gelukkig was zijn imposante verschijning genoeg en de dump-kat ging er snel vandoor. Stoere Spike, de schrik van alle buurtkatten!

Ik hoop overigens van harte dat de kat zijn huis/baasje later die avond weer teruggevonden heeft.

Hardgeworden zacht en zachtgeworden hard

Een kwartje!

Een riks!

Een tientje!

"Gatsie, laat liggen, dat is vies!"

"Nee, Marga, daar hebben hondjes overheen geplast!"

"Bah Marga, daar hebben vieze mannen met hun piemel aan gezeten!"

20 jaar geleden nam ik dit alles ter kennisgeving aan en liet een fortuin aan gevonden geld gewoon op straat liggen. Tegenwoordig raap ik het één en ander gewoon op en heb leren leven met het feit dat ik via geld allerlei viezigheid aan m'n handen krijg.

Uiteindelijk denk ik namelijk dat ik via handvaten, leuningen, en deurposten met nog ergere lichaamsdelen van vieze mannen (èn vieze vrouwen en kinderen, dat moet niet onderschat worden) in contact kom.

Ondanks bovenstaande kennis, lijd ik gelukkig slechts aan een latente smetvrees. Ik ben me continue van al die viezigheid bewust, maar doe er toch niets mee.

Maar toch vraag ik me regelmatig af, zouden er ècht vieze mannen zijn die met hun piemel aan geld zitten?

Het equivalent van vlooien op weblogs

1. Post je naam en ik zal je vertellen over de eerste indruk die ik van je had
2. Daarna vertel ik wat ik nu je stomste eigenschap vind
2. Vervolgens vertel ik je waar je lichaamsgeur me nog het meest aan doet denken
3. Dan vertel ik je welke uitspraak ik je nooit zal vergeven
4. Ik vertel je hoe vaak ik masturbeerde met jou in gedachten
5. Tenslotte zal ik je vertellen over welk onderwerp ik je nooit meer hoop te horen
6. Post dit in je eigen weblog/LJ

Ode aan Starbuck

In een essay dat ik laatst las over de serie Firefly van Joss Whedon wordt betoogd dat hij als één van de eersten een krachtige vrouw in de hoofdrol liet zien (Buffy), en de weg vrijmaakte voor meer sterke vrouwelijk karakters. In Battlestar Galactica is Kara Thrace deze vrouw. Let wel, dit type vrouw is dus anders dan de immer kille en correcte, mannelijk aandoende Capt. Kathryn Janeway, Susan Ivanova of superlesbienne Xena.

Viper pilot, callsign "Starbuck". Currently serving as Galactica's CAG. A loner as undisciplined and rebellious out of the cockpit as she is calculating and precise in it, she's maybe the fleet's best pilot and constantly in trouble because she doesn't suffer fools. hiervandaan

Zie hier enkele illustraties van deze kant van Kara Thrace.

Viper pilot

Galactica's CAG

doesn't suffer fools

constantly in trouble

Maar als dit alles zou zijn, zou dit karakter niets anders zijn dan die andere androgyne sterke vrouwen. Ze heeft ook nog een sterk aanwezige andere kant. Ze rouwt om haar gestorven verloofde. Ze deelt het bed met mannen waar ze al dan niet verliefd op is. Ze gelooft en zet haar leven op het spel voor het beloofde land uit een legende. Wederom enkele illustraties (want ja, ze is ook leuk om naar te kijken natuurlijk):

Wie is deze harige gast hierboven trouwens, hem kan ik me dus echt niet herinneren uit de serie?

En dit maakt het helemaal af voor mij:

met sigaar en injectienaald

Nu zal ik erover ophouden, want dit is wel wat al te saai waarschijnlijk.