Ìk, gedateerd?
Ik lees momenteel een aantal boeken waarvan ik varierende verwachtingen had die verassend slecht zijn uitgekomen:
1. “Mijn hoofd loopt om” Guggenheimer trilogie - Herman Brusselmans. Ik heb al lange tijd geen Brusselmans meer gelezen, maar zijn inleiding op de film “Manhattan” van Woody Allen was dusdanig vermakelijk dat ik besloot maar weer ‘ns wat van hem te lezen. Zoals eerder ook al het geval was ken ik z’n trucjes ondertussen wel en is het nog steeds hilarisch om te lezen, maar niet hilarisch genoeg om achter elkaar door te lezen. Ik lees dus om de paar dagen een stuk uit dit boek.
2. “Shaman’s crossing” – Robin Hobb. Mijn lievelingsschrijfster van fantasy boeken kon me tot nog toe altijd immens boeien. Wat er met dit boek aan de hand is weet ik nog niet, maar ik heb het na één hoofdstuk weer opzij gelegd. Ongetwijfeld pak ik het binnenkort weer op, lees het in 1 ruk uit en verval in hernieuwde aanbidding voor deze schrijfster.
3. “Komrij’s Kakafonie, Encyclopedie van de stront.” – Gerrit Komrij. Ik had zeer hooggespannen verwachtingen ten aanzien van dit boek. Helaas is het echt wat de titel al zegt: een encyclopedie. Alleen maar fragmenten, weliswaar gecategoriseerd, maar niet de diepgaande verhandelingen waar ik eigenlijk op zat te wachten.
4. Microserfs – Douglas Coupland. Geleend van Marieke. Ze maakte er de opmerking bij dat het zeer gedateerd is (‘95 ofzo), maar toch erg leuk. Hier en daar is het inderdaad wel gedateerd, maar als je de ’90 televisieshows wegdenkt en een grotere rol voor het internet erbij denkt, dan overheerst voor mij een gevoel van herkenning. Dit boek dan ook in tegenstelling tot voornoemde boeken achtereen uitgelezen.
Ik denk dat dit boek een bredere tijdsgeest weet te vatten dan sommige anderen denken, of ik loop gewoon achter, of Europa loopt gewoon achter, of het heeft iets met leeftijd te maken.
Hoe dan ook, ik vind dat anderen dit boek ook moeten lezen. Bijvoorbeeld omdat je een nerd bent. Of omdat je een speciale interesse in IT-cultuur hebt, ofzo (je weet wel wie je bent!).
Het boek gaat dus over mensen zonder Leven, die wel graag een Leven zouden willen hebben.
Onderstaand fragment was voor mij één van de meest relevante. Dit fragment is letterlijk overgenomen uit het boek, zonder toestemming, maar om dit te compenseren meteen een link naar een verkoper van dit boek.
Saturday
Bug’s dream came true today. He got to visit Xerox PARC with a friend of a friend from Seattle. Back with us in the Habitrail, while arranging a handful of purple iceplant flowers nipped from the PARC’s groundcover, he filled us in on the details: “It’s a set in a purposefully blank location - they cover up all outside traces of civilization with berms and landscaping devices so you feel as if you’re nowhere. Feeling like you’re somewhere must be bad for ideas.
“Anyway, there’s nothing but chaparral and oak trees on the hill to the west, and you feel like you’re on a virgin planet, like the planets they visit on Star Trek. It feels really ‘outposty’. But not scary like you’re in Antarctica. And the lobby – it’s like a really successful orthodontist’s waiting room in the year 2004. And guess what…I got to sit in the Bean Bag Chairs!”
An hour later we were all back at work, when apropos of nothing, Bug said, “Ahem,”called our attention, and announced that he’s gay. How random!
“I’ve been ‘inning’ myself for too long,” he said, “and now it’s time to out myself. It’s something you’ll all have to deal with, but believe me, I’ve been dealing wit hit a lot longer than you.”
It never even entered our heads to think Bug was anything except a sexually frustrated, bitter crank, which is not unusual up at Microsoft, or in tech in general. I think we all felt guilty because we don’t think about Bug enough, and he does work hard, and his ideas really are good. But we’re just so used to him being cranky it never occurred to us he had an interior life too.
I asked him, “But what about the Elle MacPherson shrine, Bug?”
“Replaced, Marky Mark for the time being, but he’s only a phase.”
“Oh, Bug…” said Karla, “How long have you been deciding this?”
“Always.”
“Why now?” I asked. “So late.”
“Because now is when we all explode. We’re like those seeds you used to plant on top of sterile goop in petri dishes in third grade, waiting to sprout or explode. Susan’s exploding. Todd’s going to explode. Karla’s germinating gently. Michael’s altering, too. It’s like we’re all seeds just waiting to grow into trees or orchids or houseplants. You never know. It was too sterile up north. I didn’t sprout. Aren’t you curious to know what your really are, Dan?”
I thought about it. It’s not really something you think about.
“Now I can be me – I think,” Bug said, “This is not easy for me. Let me repeat that – this is not easy for me.”
“Does this mean you’ll start dressing better?” asked Ethan.
“Yes, Ethan. Probably.”
So, that was that.
Maybe he’ll be less cranky now. Karla and Susan said they were proud of Bug. I guess it did take guts. He’s a late bloomer – that’s for sure. And me? Am I curious to know what I really am? Or am I just so grateful to not be a full-scale, zero-life loser that it doesn’t matter?
Bean bag chairs: how odd is it that they’re still…I don’t know … a part of the world.
Dad signed up for a night course in C++. He’s going to make himself relevant.
Susan’s siter sent her a bag of pot via FedEx. She wrapped it in magazine scent strips to foil FedEx dope dogs. What a good way to make those thing do something useful.
Bug’s right. We are all starting to unravel. Or sprout. Or whatever. I remember back in grade school, VCR documentaries on embryology, and the way all mammals look the same up until a certain point in their embryological development, and then they start to differentiate and become what they’re going to become. I think we’re at that point now.
1. “Mijn hoofd loopt om” Guggenheimer trilogie - Herman Brusselmans. Ik heb al lange tijd geen Brusselmans meer gelezen, maar zijn inleiding op de film “Manhattan” van Woody Allen was dusdanig vermakelijk dat ik besloot maar weer ‘ns wat van hem te lezen. Zoals eerder ook al het geval was ken ik z’n trucjes ondertussen wel en is het nog steeds hilarisch om te lezen, maar niet hilarisch genoeg om achter elkaar door te lezen. Ik lees dus om de paar dagen een stuk uit dit boek.
2. “Shaman’s crossing” – Robin Hobb. Mijn lievelingsschrijfster van fantasy boeken kon me tot nog toe altijd immens boeien. Wat er met dit boek aan de hand is weet ik nog niet, maar ik heb het na één hoofdstuk weer opzij gelegd. Ongetwijfeld pak ik het binnenkort weer op, lees het in 1 ruk uit en verval in hernieuwde aanbidding voor deze schrijfster.
3. “Komrij’s Kakafonie, Encyclopedie van de stront.” – Gerrit Komrij. Ik had zeer hooggespannen verwachtingen ten aanzien van dit boek. Helaas is het echt wat de titel al zegt: een encyclopedie. Alleen maar fragmenten, weliswaar gecategoriseerd, maar niet de diepgaande verhandelingen waar ik eigenlijk op zat te wachten.
4. Microserfs – Douglas Coupland. Geleend van Marieke. Ze maakte er de opmerking bij dat het zeer gedateerd is (‘95 ofzo), maar toch erg leuk. Hier en daar is het inderdaad wel gedateerd, maar als je de ’90 televisieshows wegdenkt en een grotere rol voor het internet erbij denkt, dan overheerst voor mij een gevoel van herkenning. Dit boek dan ook in tegenstelling tot voornoemde boeken achtereen uitgelezen.
Ik denk dat dit boek een bredere tijdsgeest weet te vatten dan sommige anderen denken, of ik loop gewoon achter, of Europa loopt gewoon achter, of het heeft iets met leeftijd te maken.
Hoe dan ook, ik vind dat anderen dit boek ook moeten lezen. Bijvoorbeeld omdat je een nerd bent. Of omdat je een speciale interesse in IT-cultuur hebt, ofzo (je weet wel wie je bent!).
Het boek gaat dus over mensen zonder Leven, die wel graag een Leven zouden willen hebben.
Onderstaand fragment was voor mij één van de meest relevante. Dit fragment is letterlijk overgenomen uit het boek, zonder toestemming, maar om dit te compenseren meteen een link naar een verkoper van dit boek.
Saturday
Bug’s dream came true today. He got to visit Xerox PARC with a friend of a friend from Seattle. Back with us in the Habitrail, while arranging a handful of purple iceplant flowers nipped from the PARC’s groundcover, he filled us in on the details: “It’s a set in a purposefully blank location - they cover up all outside traces of civilization with berms and landscaping devices so you feel as if you’re nowhere. Feeling like you’re somewhere must be bad for ideas.
“Anyway, there’s nothing but chaparral and oak trees on the hill to the west, and you feel like you’re on a virgin planet, like the planets they visit on Star Trek. It feels really ‘outposty’. But not scary like you’re in Antarctica. And the lobby – it’s like a really successful orthodontist’s waiting room in the year 2004. And guess what…I got to sit in the Bean Bag Chairs!”
An hour later we were all back at work, when apropos of nothing, Bug said, “Ahem,”called our attention, and announced that he’s gay. How random!
“I’ve been ‘inning’ myself for too long,” he said, “and now it’s time to out myself. It’s something you’ll all have to deal with, but believe me, I’ve been dealing wit hit a lot longer than you.”
It never even entered our heads to think Bug was anything except a sexually frustrated, bitter crank, which is not unusual up at Microsoft, or in tech in general. I think we all felt guilty because we don’t think about Bug enough, and he does work hard, and his ideas really are good. But we’re just so used to him being cranky it never occurred to us he had an interior life too.
I asked him, “But what about the Elle MacPherson shrine, Bug?”
“Replaced, Marky Mark for the time being, but he’s only a phase.”
“Oh, Bug…” said Karla, “How long have you been deciding this?”
“Always.”
“Why now?” I asked. “So late.”
“Because now is when we all explode. We’re like those seeds you used to plant on top of sterile goop in petri dishes in third grade, waiting to sprout or explode. Susan’s exploding. Todd’s going to explode. Karla’s germinating gently. Michael’s altering, too. It’s like we’re all seeds just waiting to grow into trees or orchids or houseplants. You never know. It was too sterile up north. I didn’t sprout. Aren’t you curious to know what your really are, Dan?”
I thought about it. It’s not really something you think about.
“Now I can be me – I think,” Bug said, “This is not easy for me. Let me repeat that – this is not easy for me.”
“Does this mean you’ll start dressing better?” asked Ethan.
“Yes, Ethan. Probably.”
So, that was that.
Maybe he’ll be less cranky now. Karla and Susan said they were proud of Bug. I guess it did take guts. He’s a late bloomer – that’s for sure. And me? Am I curious to know what I really am? Or am I just so grateful to not be a full-scale, zero-life loser that it doesn’t matter?
Bean bag chairs: how odd is it that they’re still…I don’t know … a part of the world.
Dad signed up for a night course in C++. He’s going to make himself relevant.
Susan’s siter sent her a bag of pot via FedEx. She wrapped it in magazine scent strips to foil FedEx dope dogs. What a good way to make those thing do something useful.
Bug’s right. We are all starting to unravel. Or sprout. Or whatever. I remember back in grade school, VCR documentaries on embryology, and the way all mammals look the same up until a certain point in their embryological development, and then they start to differentiate and become what they’re going to become. I think we’re at that point now.
posted by Marga @ 2:14 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home